Decyzja o wyjeździe z ojczystego kraju zapadła lata temu. Geneza tej decyzji pewnie już jest dość rozmyta w naszej pamięci, natomiast na plan pierwszy wysuwają się sprawy oczywiste, choć bardzo różne: powody finansowe, sytuacja gospodarcza w kraju, poszukiwanie lepszych warunków, wyjazd za uczuciem.

Często decyzja o tak dużej zmianie – otoczenia, odległości od znajomych, przyjaciół, rodziny, opuszczenia ram kulturowych, w których się wychowaliśmy – zapada w pośpiechu lub bez pełnej świadomości trudności emocjonalnych, przez które musimy przejść. W nowej rzeczywistości – oprócz codziennych problemów i obowiązków, obecnych w naszym życiu niezależnie od otoczenia, dochodzą inne, w dużej mierze związane z różnicami kulturowymi. Pomimo technicznego i komunikacyjnego opanowania obcego języka, naturalności i płynności jego użycia – wciąż jednak rozmowy w języku naszego dzieciństwa sprawiają najwięcej przyjemności. Zwykła rozmowa w sklepie, gwar na ulicy – dają poczucie bliskości lub odległości do korzeni. Drobne sprawy – w postaci błahej codzienności – czy to nawyków żywieniowych, przywitania, gestów, czy sposobu wyrażania emocji – budują naszą codzienność i sprawiają, że tęsknimy do tego, co bliskie – również w relacjach z ludźmi. Zdarza się, że brakuje nam teatru, kina i polskiej muzyki. Czasem po prostu widoków ukochanego miasta. 

Jeszcze trudniej jest, gdy mieszkamy w kraju, którego język jest szczególnie trudny do opanowania, gdy wyjeżdżamy z ojczyzny już jako dojrzali, a więc ukształtowani i często niestety także mniej elastyczni, ludzie lub też gdy trafiamy do miejsca, które jest mało przychylne przyjezdnym. Przystosowanie się do nowego życia jest wtedy bardziej wymagające, nasze emocje mogą być silniejsze, a wątpliwości dotyczące słuszności decyzji o wyjeździe mogą się częściej pojawiać w naszych głowach.